Jerry Coyne, “Şeytanın Çocuğu” adlı kitabında çocukluğunda yaşadığı tecavüz, taciz ve şiddeti anlatıyor. Coyne kitabı hakkında “Bir tek kişiyi bile adalet aramaya yüreklendirirse, bu kitap amacına ulaşmış demektir” diyor.

Jerry Coyne çocukluğunda yaşadığı olaylarla ilgili hukuki mücadele verdi.

Hakan Güngör
twitter.com/bayhakangungor

Bazı kitapları okumak cesaret ister. Okunan, tanık olunan trajedinin, travmanın gerçek olduğunu bilmek kitapla okur arasında bir edebi eserle olan ilişkiden farklı bir bağ kuruyor. Kitap okumak, araştırma kitaplarını bir kenara bırakırsak, daha genel olarak bir zaman geçirme yöntemidir. Bir de edebiyat aşkı ve edebi haz ihtiyacı vardır. Bunların dışında kalan bir alan daha var. Kitap bazen zaman geçirmek ya da edebi haz için değil, ibret için okunabiliyor. Böyle durumlarda insanın kanı donar, ruhu acır, gözleri dolar… Ancak okumaktan vazgeçilmez. Ve tüm bunların bir varsayım olmadığı bilindiğinden yaşanan trajedi karşısında insan olmaktan ötürü, yalnızca bundan ötürü, utanılır. Suçluluk duygusuna kapılmanın bir anlamı yok gibi görünür, başka bir coğrafya, başka bir zamanda yaşanmıştır kitaptakiler… Ancak insanlık temelinde düşünüldüğünde, ütopik bir bilinçle, neden bazı acılara engel bir ahlak, hukuk, ceza sistemi kurulamadı sorusu gelir akla. Çünkü insana dair hiçbir acı, bana göre, bizim dışımızda değildir. Ve kurulamamış düzenin sorumlusu olarak insanın kendisini görmesi, en azından böyle büyük acılarda ortaya çıkıveriyor.

“Şeytanın Çocuğu” kitabının yazarı Jerry Coyne, bir duvar ustası. Kitapta çocukluğunda yaşadığı tecavüzü, tacizi ve gördüğü şiddeti, yıllar sonra bu yaşadıklarıyla ilgili verdiği hukuk mücadelesini anlatıyor. Kitabı neden yazdığını da şöyle açıklıyor: “Benim hikayem, bir tek kişiyi bile adalet aramaya yüreklendirirse, bu kitap amacına ulaşmış demektir.”

Şeytanın Çocuğu, Trend Yayınevi etiketiyle yayımlandı.

Coyne, annesinin evi terk etmesi, babasının da kendine bakmaması üzerine bir bakım evine yerleştiriliyor. Bir süre sonra bakım evinde kalan çocukların sorumlusu olan Johnson, Coyne’u taciz etmeye başlıyor. Cinsel organına dokunma ve öpmelerle başlayan bu iğrenç süreç, tecavüzlere kadar ilerliyor. Haftada 3-4 kez bile meydana gelebilen bu iğrenç saldırılar çok uzun süre devam ediyor. Johnson bunun bir sır olarak kalması gerektiği konusunda Coyne’u tehdit ediyor ve birine söylemesi halinde döveceğini, hatta öldüreceğini söylüyor. Çaresiz kalan Coyne, sesini çıkaramıyor. Dahası bu rezalete maruz kalan başka çocuklar da oluyor. Coyne’un konuyu idarecilerden birine söylemeye çalışması ise sonuçsuz kalıyor. Olaylar adeta örtbas ediliyor. Yaşananlar nedeniyle Coyne, kekeleyen, saldırganlaşan, özgüveni olmayan biri haline geliyor ve bu sorunu ilerleyen yaşlarında da yaşamaya devam ediyor. Kitapta Coyne, bu izleri ömür boyu taşıyacağını ve tam olarak asla silemeyeceğini düşündüğünü söylüyor ve en büyük umudunun bir gün çocukluk anılarını geride bırakabilmek olduğunu belirtiyor. Yaşadığı tüm bu zorluklara rağmen Coyne kendine bir hayat kurmayı başarıyor. Hayatının aşkını buluyor. Hukuki mücadele başlatarak Johnson’un ceza almasını sağlıyor.  Bu anlamda da hayata tutunmanın gerçek bir örneği olarak karşımıza çıkıyor.

Taciz ve tecavüz gibi vakaların maalesef Türkiye’de de hiç de azımsanmayacak bir oranda olduğu ortada. Gazetelerin 3. sayfalarında birkaç satırla geçiştirilen bu olaylar konusunda caydırıcı önlemler alındığı ise tartışmalı. Bu kitap, bir varoluş mücadelesi; insanın en dibe batıp, acıların en büyüklerini yaşamasına rağmen hayata tutunup vazgeçmemesinin harika bir örneği. Bu yüzden de okurun ilgisini çekecek gibi görünüyor. Kitabın diğer ve en önemli yanı ise, çocuk istismarı konusunda yaratacağı farkındalık. Coyne’un kitapta amaçladı yüreklendirme, umuyoruz ki gerçeğe dönüşür ve satılan her kitapla tecavüz ve taciz olaylarına karşı önlem alma konusunda bir adım daha atılması ihtimali doğar…

 (Milliyet Kitap’ın Şubat 2013 sayısında yayımlanmıştır)